Czy Layla cierpiała?
Z aurą elegancji i ostrożności Layla zrobiła krok do przodu, wspierając się ramieniem ojca. Jej blask był niezaprzeczalny, ale uważni goście nie mogli zignorować lekkiej osobliwości na jej twarzy, gdy szła w kierunku świętego ołtarza. Wśród gapiów krążyły szepty zaniepokojenia, gdyż wyglądało to tak, jakby łzy delikatnie spływały po jej policzkach, pozostawiając ślady bezbronności. Alternatywnie, przelotny wyraz niepokoju zdawał się pozostawać na jej twarzy, zdradzając ślad dyskomfortu, który szarpał serca tych, którzy to zauważyli.
Atmosfera gęstniała od ciekawości i empatii, mieszając się z radosną atmosferą. Niektórzy spekulowali na temat ukrytych emocji, które tańczyły w oczach Layli, zastanawiając się, czy żywi ona sekretne lęki lub smutki. Inni nie mogli nie podziwiać jej siły w obliczu jakiejkolwiek wewnętrznej walki, jakiej mogła doświadczać.
Jednak wśród pytań i domysłów determinacja Layli przebijała, niezrażona przebłyskiem bezbronności. Napierała, stawiając pewne kroki, ze wzrokiem utkwionym w ołtarzu. Ciężar oczekiwań i złożoność chwili były oczywiste, ale emanowała niezaprzeczalną odpornością.
Kiedy Layla dotarła do ołtarza, tłum zapadł w pełną czci ciszę, wstrzymano oddech w oczekiwaniu. Jakakolwiek burza szalała w niej, tylko wzmocniła jej determinację. A kiedy tam stała, opanowana i zdecydowana, stała się świadectwem zawiłych warstw ludzkiego ducha i niezłomnej mocy miłości.